11de etappe Merida naar Aljucen

Een klein etappetje, maar des te leuker want minder moe. Om half zeven opgestaan, steunkousen aan, kniesupport eroverheen, inpakken en wachten tot Martina ook klaar is. Want die brengt me lekker de stad uit. Maar eerst nog een stop bij de Churreria voor koffie met churros ( een soort oliebol in de vorm van een worst :-) ) Mijn enorme  ;-) etappe voor vandaag begint dus bij het meer: el Embalse de Proserpina. Het eerste stuk is langs een asfaltweg die heen en weer, op en neer slingert. Duidelijk een Romeinse weg gezien de resten granietblokken die opgestapeld zijn als muren. Behalve een grappig contrast met de witte streep langs het asfalt, was het ook indrukwekkend. Als je bedenkt dat pelgrims gedurende eeuwen er over heen gelopen hebben. Om het nog maar niet over de Romeinen zelf te hebben, meer dan 2000 jaar geleden, steen voor steen opgestapeld.

Opeens wijst de vage gele pijl me dat ik linksaf moet , de natuur in. Prachtig! Kurkeiken wederom, her en der met enorme stenen, ongeveer zoals onze hunebedden. Glooiend landschap, in de verte vage bergen ( mijn voorland?) en dan opeens het kleine dorpje Carrascalejo, met een klein gerestaureerd 16de eeuws (!?) Kerkje in Romaanse stijl (eenvoudig, geen fratsen, robuust, beetje stomp en rond. Niet zo moeilijk om te zien dat de  cementen klokkentoren er later bovenop gezet is.

Na op mn gemak de verkeerde kant te zijn opgelopen - "Hola senora, el camino no esta aqui.. alli!  Mevrouw, de camino is niet hier maar daar! - wandel ik tik-tik-tik terug naar de kerk en maak me sterk om het poepstijle weggetje af te lopen. Nooit haast, minstens zo langzaam omlaag als omhoog. Want ik kan me geen val meer permitteren.

Beneden wachten me  druivenranken met herfstige bladeren, met daaronder regelmatig  nog een verlaat trosje. Ik heb alle tijd en pluk wat trosjes met rijpe centimeter grote druiven. Het sap druipt langs mn handen en mond. Direct word ik het slachtoffer van vliegen. Met het slangetje van de camelbag spoel ik alles af. Ik hoef toch niet lang meer en kan me permitteren om water te verkwisten.

Het volgende dorp is het einddoel: Aljucen. De herberg is keurig. Meteen gedoucht, kleren uitgespoeld en terug naar de bar waar ik ga eten. Een bord met gegrilde merluza, sla en brood. De geeikte 'tinto de verano' en deze dag mag bestempeld worden als ' heerlijk ontspannen en toch 15 km verder'. 

Buen Camino!