Etappe 26.2 Triacastela- Sarria, ik van San Mamede nr Ferreiros

Stevig stappend, want reuze zin, ging ik richting Sarria, maar 4 km. Het was weliswaar licht maar de maan stond nog hoog aan de hemel. Ruim zeventien kilometer, kwestie van je erop instellen. 
Pelgrimsroutes lopen altijd via het oude centrum van een stad. En die werden vroeger vaak bovenop een berg gebouwd. Strategisch? Misschien.. Ik voelde de bui al aankomen toen ik in de buitewijk van Sarria liep, veel te modern, en speurde naar een oud kerktorentje. Yes! Helemaal boven. Vijf hele steile trappen op. Verstand op nul en doen. Eenmaal boven fotografeerde ik het zoveelste kerkje met klokkentoren. Ik had te kort geslapen en was niet fit. Even verderoo lag het Monesterio. Wat me niet eerder was gebeurd, ik was te weinig gemotiveerd om 50 meter van de route af te wijken zodat ik het kon bewonderen of fotograferen. Om tien over negen 's ochtends is dat eigenlijk niet gek. Een berg ga je op, maar je moet er ook weer af.  Bloedje stijl trippelde ik min of meer naar beneden, voor de zekerheid met stokken. Weer gered. De natuur in! Want om mij heen was het nat en groen en fris. Een soort stoomfluit kondigt een trein(tje?) aan.  Zelf heb ik nooit een treintje op zolder gehad. Toch kijk ik opgewonden uiit nasr de rails die ergens tussen het groen verscholen moet liggen. Klopt. Glimmende stalen rails met donkergrijze kiezels er omheen. En dan onze gele pijl: er overheen! Ik kijk links-rechts-links en sprint er zo snel mogelijk over. Even later, als ik bij een beek kom en die via een houten plank moet oversteken, hoor ik de fluit weer. De trein komt aan gezoeft met achter zich wagonladingen vol met gestapelde boomstammen. Hij dendert over een bruggetje dat er van beneden af uitziet als een stenen poort. Het levert een prachtig plaatje op, weliswaar zonder de trein, maar toch..
En dan wordt het klimmen. Waar naartoe.. geen idee. Ik maak me geen voorstelling meer van wat er komen gaat. Ik volg domweg de gele pijlen en laat me verrassen.  Die berg is inderdaad een verrassing.Mijn knieen doen zeer en mn voeten zijn nog niet bijgekomen van gisteren. Toch stap ik stevig omhoog, om na een dik kwartier klimmen op een rustig groen plateau te komen. In de verte zie ik bergen en lager wat dorpjes. Een snelweg slingert op enorme palen door het landschap.
Inmiddels is het kwart over tien. Ik heb twee en een half uur gelopen en geklauterd. Ik wil zitten. Barbadelo is het eerstvolgende dorp denk ik dan nog. Maar op zoek naar een kerkje ben ik het dorpje alweer uit. Eindelijk, ik kan haast niet meer, zie ik het kerktorentje. Als ik binnen aan het oude vrouwtje dat rode kaarsen verkoopt vraag, waarom de kerk zo ver weg van het dorp staat, antwoordt ze: "Es una paroquia.." en wijst in het rond. Een kerk voor meerdere dorpen dus.  
Een kerk hoort een cafe of bar tegenover zich te hebben. Ik zoek, maar niks. Alleen een heel stuk verderop, fucking klimmen,  Casa Carmen, een restaurant annex herberg, annex .. annex .. annex... dat wordt het volgende verhaal :-)