Etappe 26.1 Triacastella- Sarria, ik : A Balsa- San Mamede

"..solo quiere paz..." zingt Concha Buika in mn earphone. Vandaag even geen mensen. "No gracias, no necesito una cena". Nee ik hoef geen diner met alle aanwezige pelgrims. Vandaag wil ik alleen zijn, zeg ik tegen de eigenaar van de herberg waar ik vanavond slaap. Rust. Niks negatiefs, behalve dat het gisteren weliswaar vreselijk leuk was met de pelgrims in Albergue El Beso, maar ik was te opgewonden om te kunnen slapen. Teveel wijn, veel verhalen, de een nog gekker dan de ander. En ik ben natuurlijk weer niet de minste als het om keten gaat. Twee Duitse 'kinderen' die het geheel soms vol verbazing gadesloegen. Wat wil je, een Zuid Afrikaanse die het die dag gepresteerd had om de etappe die ik zondag hijgend afgelegd had door de hoogte, te paard af te leggen. Nog nooit op een paard gezeten , maar de eigenaar had haar verzekerd dat het paard de route perfect kende. Met drie paarden gingen ze de berg op, met de eigenaar er lopend naast. Een econoom die wel wat anders wilde dan boven de boeken zitten. Voor €35 pp verhuurde hij zijn paarden, om bij aankomst direct met het clubje paarden terug te keren, met touwen aan elkaar gebonden. Ik had dat zondag gezien en verbaasde me. Braaf stappend langs afgronden , de berg weer af.

Terug naar de Zuid Afrikaanse. Ze was net haar man verloren en was de camino gaan doen met het idee dat het haar opnieuw richting kon geven. Dus toen zij haar verhaal vertelde was het niet moeilijk om daar de absurditeit van in te zien. Niet alleen voor ons tafelgenoten, maar vooral ook voor haar. Ze barstte in lachen uit en vertelde nog meer details en stak haar handen lachend in de lucht, haar ogen op de zoldering van de albergue gericht. "Dios mio!!" was het enige dat ze gierend van het lachen uit kon brengen. Later in bed- ze lag in het stapelbed tegenover me - bedankte ze me voor de heerlijke avond. Vertelde dat ze zich zo beroerd en triest had gevoeld en dat de hemel nu open gebroken leek. 

De camino, je maakt er wat op mee...

Vandaag dus rust. In het cafe drie dorpen terug kocht ik een half brood ( enorm brood!), portie kaas en 2 wijn voor in de veldfles. Het brood heb ik zojuist zittend op de rand van het stapelbed, verorberd. Het laatste staartje wijn komt ook nog wel op. Ondertussen gadegeslagen door een oudere dame verderop en een Zweeds 'kind' dat zich gedraagt alsof ze klaar is om ontdekt te worden als fotomodel. Die hebben het diner niet afgeslagen en zien mij nu tutten met een zakmes, een te groot brood en een koptelefoon op.

Het was vandaag weer camino-nieuwe-stijl. Soms stevig doorstappend, vooral op hoogtes. Dan weer om de 5 minuten de stokken in het gras of dor gebladerte gooiend om foto' te maken. Plak daar om half een - eerste pauze sinds mn vertrek om kwart over negen - nog een uitgebreid bezoek aan cafe bar Franco aan vast en het is drie uyr om de etappe af te maken. 2,5 blijkt 4 kilometer. Maar met wijn op deert de regen me niet, ik lul hardop over van alles en nog wat en vooral dat het niet erg is om een dag over 12 km te doen. Camino nieuwe stijl. Ik heb al heel wat stijlen ontdekt sinds mn vertrek vorige maand. De busversie. Nu de langzaam-aan-versie. En er zal  nog wel een versie bijkomen vrees ik.