Etappe 21.2 El Ganso - Foncebadón, 12,6 km

De namen van de dorpen, de etappes, de 'yo-que-se'... het duizelt me. Als ik dit schrijf moet ik wel drie keer de app Peregrinos Online openen. Dan heb ik het nog niet over de vele hostals en albergues waaruit ik moet gaan kiezen. Weer de app om uit te rekenen wat binnen mijn bereik ligt. Ben ik daar tenslotte over uit, dan kan ik de enveloppe klaarmaken om de rugzak te versturen. Al met al een kwestie van je kop erbij houden terwijl je moe bent. En honger hebt.

Ok, vandaag per ongeluk een redelijk goede albergue cq hostal gekozen: La Posada del Druida. Geen stapelbedden,  maar gewone op een moderne zolder. Plus dat ik zo slim was om voor €10 een menu del dia  erbij te nemen. En daar zit ik nu op te wachten. 

De route vandaag..... god wat moet ik nadenken.. van waar kwam ik? Het was vroeg, half acht en donker toen ik ging lopen vanaf  El Ganso het dorpje met ruines uit vroeger tijden.. Rugzak af om WakaWaka erbij te pakken. Want struikelen in het donker zit ik niet echt op te wachten. Dus één stok links en de andere ongebruikt in de hand tesamen met de lamp. Boven me niet veel sterren. El Ganso ontwaakt, want links van mij rijden me regelmatig auto's voorbij. Mensen op weg naar hun werk. 

De camino was stenig, soms met grote vlakke stenen waar je stok over uitglijdt. Stijl, met steeds diepere vergezichten. De electriciteitspalen die je vanaf beneden ziet, boven op de bergen, daar loop je opeens onderlangs . En je ziet details waarvan je voorheen geen idee had: spiralen in diverse diktes en kleuren, draden dito. En dan opeens, als je denkt "hoeveel uren nog?" liggen daar blokjes - welke kleur eigenlijk? - in de verte, het dorp waar naartoe je op weg bent. En ik zeg hardop: " ho ho, denk maar niet dat je er bent. Het is nog zeker 4 km! Leer mij de afstand kennen.." En ik stap verder, paso por paso, van steen links, naar rots rechts, spring voorzichtig over een grote ronde steen en loop verder  in de gleuf met kiezels waar duidelijk water doorheen stroom als het regent.

Ongeveer een kilometer voor het dorp ligt een verlaten, niet functionerende pomp met rechthoekig bassin op zithoogte. Nu ik weet dat het nog maar kort is durf ik te gaan zitten. Op de rand van het bassin. Dan komt er een chinees aan banjeren, of een Koreaan, weet-ik-veel.. anyway.. hij ploft naast me neer doet zn hoedje af. Zn grijze haar plakt tegen zn schedel. Hij zucht en kreunt. Ik denk " toch geen hartaanval?!"  Even later kijkt hij op zij naar mij. "nam ay!"  "Jajaja.." zeg ik "..nam ay..". Hij knikt, duidelijk tevreden dat ik hem begrepen heb. Dan wijst hij naar mn kleurige Gambiaanse broek. Die vindt ie mooi. Ja, wie niet?! Die kaki afritsbroeken moet iedereen toch flink de keel uithangen. Opeens weet hij iets in het Engels. "How old are you?" Voor het gemak zeg ik altijd "seventy" . Wat maken die paar maanden tot januari nou uit?.  Hij vertelt dat hij vierenzestig is. Ik steek mn duim op. "GOED ZO!" Want het heeft geen enkele zin mn best te doen in het Koreaans of Chinees. Lachend en inmiddels weer fris stap ik weer op. En fris als een hoentje meld ik me bij de herberg in Foncebadon.

Inmiddels heb ik een heerlijk verse bak ensalada mixta con atun/met tonijn , op.  Dat belooft wat, want slechts de eerste gang. Ik doe zoiets ongeveer één keer per week, luxe! Als tweede  iets van lapjes varkensvlees met zachte pittige pimientos de Bierzo/ paprika's uit Bierzo.
Tot zover maar even mn avondeten. Trouwens zo'n beetje het spannendst van de dag als je trek hebt.