Etappe 14 in Caceres, overdenking

"Een pad. Een begin, een midden en een einde" las ik gisteren. Zo is het. En wat daar gebeurt, in je hoofd of praktisch onderweg, het is bijna niet te beschrijven. Het laatste is nog het gemakkelijkst. Je 'noteert' een boom met verbaasd kijkende kalfjes eronder. Of een berg naast je, waar de zon net bovenuit komt piepen. Of een ruige diepte links van je. Je denkt: wat lief, kalfjes, waar is de moeder? Of: hoe laat is het eigenlijk? Wanneer gaat de zon warmte geven? Of: hoe zou de rivier in de diepte eruit zien als er water in staat? Ruig kolkend? Zachtjes stromend?

En dan het pad. Eeuwenoud. Soms zichtbaar: grote granietblokken waar je stokken irritant overheen tikken. Of zanderig, ruig, met soms een karrespoor. Of omhoog kronkelend , met ruige scherpe stenen onder je voeten. Naar. Of oneindig. Na elke bocht een stukje recht en weer het zelfde: struikjes rechts en links, een afrastering met steeds maar weer bordjes met coto  privado. Maar altijd een pad waar al meer dan 2000 jaar mensen overheen gelopen hebben.

Je denkt en je denkt niet. Je voelt! Blij, gelukkig om zoveel schoonheid helemaal in je eentje te mogen meemaken. Somber omdat er geen eind aan komt, je moe bent en alles zeer doet. Alles komt aan bod. Snel achter elkaar of super langzaam.

"De Camino heeft magie" zegt Martina als ik haar vertel dat ik een engeltje op mn schouder heb.

El CAMINO, morgen maar weer gaan lopen ;-)