Astorga - Leon, 0 km (bus)

Op fb schreef ik:

"Bedevaart voor Nies,

Het was even zoeken, maar ik vond de weg die Nies het laatst gelopen heeft.
Ben nu in die tunnel waar Nies dood gereden is. Ze  moet me gestuurd hebben. Ik ging nl voor een slaapzak... Er is helemaal geen Decathlon in Leon. 

Neem straks weer een lokale bus terug - hopelijk-  naar Leon. En dan insjallah nog een uurtje naar Astorga.

Mission accomplished.

Toen zat ik dus in de bus terug naar Astorga. Nietsvermoedend ging ik naar de herberg, waar ik door de hospitalero Jesus ontvangen werd. Zittend aan zijn receptionisten tafeltje doe ik mijn verhaal. Hij is zwaar onder de indruk. Maar als ik zeg dat ik kom slapen schudt hij nee. Huh? Mn spullen liggen hier en ik mocht terugkomen... Nogmaals schudt hij nee. "No, no hay camas.." , er zijn geen bedden meer, alles is vol.  Honderdvijftig stapelbedden vol, dat belooft wat. Met grote ogen kijk ik hem ongelovig aan. "Pasaporte!" zegt hij opeens gedecideerd. Ik wordt opnieuw geregistreerd, betaal de verschuldigde €5 en loop even later achter de oude Amerikaanse Irene aan de kelder in. Daar huizen negen jongelui uit diverse landen die duidelijk energie te over hebben. Ik heb een bed!

Om zeven uur doe ik op badslippers een klein rondje Plaza Mayor, wat achteraf straatjes met heel ouderwetse etalages en een kinderspeelplaats met uitzicht op ondergaande zon en de benedenstad. 

Terug in de herberg hoop ik mn avondeten klaar te kunnen maken. Een eenvoudige salade, want dat koken in die keuken is niet iets waar ik naar uit kijk. Je kunt van tevoren veel bedenken, maar niet dat je in een hels kabaal van Koreaanse puber-pelgrims terecht komt. Niet te geloven wat een stelletje Adhd-ers. Zet daarnaast nog neer volledig hysterische Amerikaanse vijftigers - vrouwen - en ik heb het niet meer. Men valt elkaar om de hals alsof men elkaar na vijftig jaar eindelijk terugziet. Complete hysterie.  En daar zit ik tussen in mn eentje. Met mn pakjes en zakjes rond mn bord, aan een lange tafel bedekt met tafelzeil.

" Sorry, you are not the only ones here.!" Verbijsterd kijkt de meute naar die blonde vrouw  met haar boze gezicht, niet begrijpend wat ze fout gedaan hebben. Ik buig me over mn bord en werk hap na hap naar binnen zonder nog op of om te kijken. Het is genoeg geweest. Basta.

Terug in de kelder is iedereen verdwenen. Ik maak mn spullen klaar voor morgenochtend - mn rugzak voor het eerst versturen naar 14 km verderop, want geen trek in een grotere afstand even - en kruip onder mn nieuw aangeschafte vrolijke fleecedeken. Ik val in slaap voor de meute een uur later luid gillend en lachend het slaapvertrek binnen huppelt. Ik hou me stil achter mn Gambiaanse doek die als gordijntje dient. Ze corrigeren mekaar met veel sst-sstt-st!  En dan is het stil. Zo stil dat ik meteen weer in slaap val. 

Nb morgen naar iets met 23 bedden geloof ik..