(Vervolg 1) 2de etappe

Het is half negen in de ochtend. Ik zit buiten voor de fantastische herberg met nog fantastischer 'hospitaleros'. De gastvrouw en heer hebben me gisteren bij aankomst zo warm ontvangen. Ik strompelde naar binnen, keek niemand aan en mompelde alleen maar "ik wil zitten, quiere sentarme.." waarop ik naar de slaapzaal boven werd gedirigeerd en ik jankend op bed viel. Na een uur leek ik enigszins bij te komen en begon ik om me heen te kijken. Verbaasde pelgrims die de route ook gelopen hadden. Allen ervaren. En dan ik, met mn eerste camino. Voorzichtig schuifelden ze langs mn bed om te vragen of het al wat beter ging.

Hoe het kwam. De eersten zullen de laatsten zijn. Als eerste op weg in het donker. Het dorp heeft de hele nacht keihard gefeest onder mn raam en ik heb een half uur geslapen van de hele nacht. Waar ik heen moet, geen idee. Sta in het donker te klooien met mn gps en uiteindelijk lukt het me het dorp uit te komen. Volgens het boekje moeten we door de hopelijk droge rivier de camino op. Niks droog. Het water kabbelt als elke andere normale rivier. Omlopen via de autoweg over de brug. No problem. Ik kijk achterom en ben nog steeds alleen. De anderen, mede pelgrims in dezelfde herberg,  zijn waarschijnlijk ook aan het klooien met het dorp uitkomen.  Ik zucht en zie de lucht oranje oplichten. Het wordt dag. Mooi.Ay! Waar is mn zonnehoed?!?! Verloren? Terug!  Sjagreinig loop ik terug en daarmee de eerste pelgrims tegemoet. Als ik aan de Fransen vraag of ze misschien mn hoed gezien hebben antwoordt de francaise: "oui, maar ik wist niet dat ie van jou was.." . Shit, stom wijf (sorry).

Ok terug naar het dorp, speurend tussen de droge bladeren van de enorme eucalyptusbomen bij de rivier. Niks. Ik vraag het aan de vuilnisvrouw, niks. Ok. Opnieuw op weg. Ik ben inmiddels van eerste naar laatste gepromoveerd. 

Stap stap met de stokken loop ik na de autoweg de natuur in. Nou ja, een industriegebied met vuilnis in het gras maar wel met enorme cactussen langs het weggetje. Na 2,5 km een restaurant. Die is voor mij! "Cafe con leche , twee tegelijk graag!"  Mn muntjes kan ik niet meer vinden en de ober krijgt mn kaart niet aan de gang. Zoek het maar uit, denk ik, eerst ontbijten. Het moet toch meer dan een half uur genomen hebben inclusief de sanitaire stop, want ik ben weer alleen op weg. 

Nu ik eraan terugdenk kan ik met moeite de plaatjes van het begin voor de geest halen. Iets met akkers geloof ik en glooiende velden met af en toe een ruïne erop.  Oh ja, sinaasappel bomen en olijfbomen aan weerszijden van het pad. Ik tuur op mn gps waar ik nog steeds weinig van begrijp sinds ik hem 12 jaar geleden in een la legde. Ik zie dat er een 'fuente' komt, een bron, maar of die ver is of dichtbij... eigenlijk geen idee.  Ik loop en loop en loop met de veel te zware kleine dagrugzak. Stomme keuze want die hangt aan mn schouders en steunt niet op mn heupen. In combinatie met de stokken, krijgt mn arm/schouder het steeds meer te verduren. Paracetamol, ibuprofen, au!au! au! Doorgaan, gewoon doorgaan. Het is heet. Ik verbaas me dat ik zo totaal alleen in deze natuur ben. Tussen kurkeiken slingerend vooruit. Heel bijzonder, dat dan weer wel ;-) 

Maar de zanderige paden krijgen stenen. De stenen worden vervangen door halve meter diepe kloven in het 'pad' en eigenlijk is hier sprake van een droge rivierbedding die keihard omhoog en omlaag slingert. Heel tricky. Met piepkleine pasjes schuifel ik op mn stokken omlaag. Weer gered. Etc etc etc. 

Dit verhaal krijgt nog een tweede vervolg want de taxi komt eraan om mij met bagage naar het volgende dorp te brengen. Ik ga failliet hier, hoewel het leven hier goedkoop is. Ik laat me terugrijden en ga straks heerlijk lopen. Dat had ik gisteren niet kunnen bedenken. Tot later.