Tien jaar terug..

Dit schreef ik tien jaar geleden op 1 april 2013. 

01 April 2013 | Gambia, Gunjur
Kartong 01:47 uur oftewel midden in de nacht. Kaarslicht, een I-podje van de Aldi en een borrel. Dat wil zeggen.. het laatste restje bananenlikeur en last-but-not-least een staartje Pastis gemixt met ananassap. Genoeg om te ontspannen en van de muziek te genieten. Zouk Zouk Zouk. Djanko was er gek op. Muziek uit Guinee Bissau met een ritme waarop je wel moet bewegen. Dat een accordeon zo opzwepend kan zijn, weliswaar in combinatie met tikkende stokjes en drums, maar toch.. Zoukou Zouk Zoukou het ene na het andere nummer houdt me meer dan wakker. Ondertussen nadenkend over de dag, over het straks-niet-meer-hier-zijn, over Djanko die probeert niet jaloers te zijn.. genoeg om me nog uren uit mijn slaap te houden.
Ik bekijk de foto die ik vanavond genomen heb van het brandwondenmeisje en haar familie. Een portret van een Afrikaanse familie voor hun hut. Vooraf gegaan door de voorbereidingen op het definitieve portret: de tikos worden opnieuw om de hoofden gebonden en de baby wordt uit de rugdoek gehaald. Jurkjes worden recht getrokken. Alleen de vader lijkt geen voorbereidingen te hoeven treffen. Ontspannen kijkt hij nieuwsgierig in de lens.
Na het meer dan ellendige ritueel van schoonmaken en verbinden - kan kinder gekrijs in je oor je doof maken? – voelde ik me geroepen de familie thuis te brengen naar het dorp verderop. Deze keer was moeder met zussen en oma gekomen om de wonden te laten verbinden door Tien1 . Ik laadt de hele familie in. Moeder gaat met het arme kind voorin, de rest achter op de bankjes. Oma zit de hele weg opgetogen Nederlands te zingen alsof het de dood normaalste zaak van de wereld is. “Jainaba ga je mee? Ga je mee?” Tijdens het schoonmaken van de enorme wond zong ik “Varen, Varen over de zee, Jainaba ga je mee..” en klaarblijkelijk heeft oma dat opgepikt. In het dorp Medina Salaam aangekomen wordt ik naar de kant van de weg verwezen. “Kof! Kof” zegt de moeder die naast me zit. Ik moet afslaan en rij tussen twee huisjes een zandpad op. Hoge kale stammen van palmbomen doen denken aan een bos. Af en toe een erf met kippen en een huis met strooien dak. Het pad wordt smaller. Hoe breed is mijn jeep? Kan ik wel tussen de twee stammen doorrijden die recht op me af komen? Het pad is inmiddels niet meer dan een geitenpaadje. Ik kijk achterom. Ga ik dit straks nog herkennen? Een zus merkt mijn ongerustheid hierover op en zegt dat ze straks met me mee terugrijdt naar de asfaltweg. Gerustgesteld hobbelen we door het schemerige palmenbos. Bij het huis van de familie blijkt de zon nog niet helemaal onder. Het huis waarin ze wonen is laag en vierkant, gemaakt van opgestapelde lemen blokken . De gedroogde palmbladeren die het dak bedekken hangen sierlijk met hun uiteinden over de ’dakrand’ naar beneden. Afrikaanser kun je het wat mij betreft niet bedenken. Ik haal mijn fototoestel tevoorschijn en trek een vragend gezicht. “Babaa! Daddy! Papa!” Een oude besnorde man komt aan schuifelen. De familieleden scharen zich om het brandwondenmeisje dat verlegen in de lens kijkt. Het handje in smetteloos wit verband."