Aan de slag.. op naar de dokter

Met een toeterende dwars door het verkeer racende personenwagen, lijken we op het ziekenhuis af te stormen.  De volkomen hyssterische moeder heb ik autoritair de mond moeten snoeren omdat ze elke hulp weigert die ze niet zelf verzonnen heeft.  Raar gevoel om zo op te treden maar ogenschijnlijk de enige manier om haar stil te krijgen. Ik probeer haar namelijk uit te leggen dat.... .. en dan begint ze weer te ratelen, alle dokters vervloekend die amputeren als enige optie zien. "To Nigeria. I go to Nigeria!."  Alsof ze daar geld voor heeft. " I find it" zegt ze met een woedend hoofd.
Ik doe het voor Mustapha, niet voor deze vrouw die tot nu toe elke hulp de deur wijst. Heb haar dat meer dan duidelijk gemaakt. Ik ken haar sinds Mustapha's geboorte,maar ze lijkt totaal doorgedraaid sinds haar man is overleden. Sorry for that.

Daar zitten we dan.. wachten... wachten... wachten.. keurig om 5 uur stipt. In.iddels is het half acht.. Nog geen Dr. MARENAH
Ondertussen heb ik moeder geld gegeven om drinks te kopen.Mustapha heeft een filmpje gekeken maar is duidelijk te moe. Hij is ook  zo vermagerd. 
Ansu komt zojuist binnen. Ik herken hem aan zijn 'lopen met een prothese'. Hij is door het Winterswijkse team geopereerd in 2017. 
"I am the happiest man in the world". Het is zijn missie moeder te overtuigen dat "..cutting the leg is not cutting the brain..". Ik help hem hopen dat het werkt. In ieder geval luistert ze naar zijn zachte stem en praat ze zacht terug. 
Wel enige verbijstering bij mij als hij een foto van zichzelf laat zien. Voor of na de operatie is me niet duidelijk. Zijn comentaar bij de foto: "look, here i am masturbating!"
Eh... ok.. 🤣🤣🤣🤣