De laatste dagen in Gallicie, Spanje + nawoord

De trip naar Finisterre was fantastisch. Twee dagen om het einde van de camino te zien en ook eigenlijk wel te beleven. Ook al zijn Karen, Lyza en ik er niet lopend heen gegaan maar met een huurauto. Kronkelend langs ruige kusten, door vissersdorpen waar mannen en vrouwen in kleurige zeiljacks hun lading schelpen in bakken achter zich aan slepen om naar de veiling te brengen.

En dan ons eindpunt: Finisterre. Fin del mundo. Einde van de wereld. Waar de bovenwereld ophoudt en overgaat in de onderwereld. Zo dachten de pelgrims die honderden jaren geleden de camino hier naartoe beliepen. Waar de zonsondergang dan ook nog steeds extra betekenis heeft. Het verweerde kruis onderaan de vuurtoren, op de rand van een rots boven het diep gelegen klotsende en knallende zeewater. Het deed me de legendes weer even nalezen. Hier zou oa het lijk van Jacobus /Santiago in een bootje aangespoeld zijn. De zeedamp maakt dat alles vaag zachtgrijs wordt, mistig soms. Het draagt beslist bij aan een plechtig moment: Lyza strooit haar zeven jaar geleden overleden man uit. Het beste wat je daarna kunt gaan doen is proosten in een kleine bar bij de vuurtoren, met een hele dikke borrel en rode wijn. We bezoeken nog even 'platvloers' de souvenirstent op de pier en rijden daarna naar Muxia waar we een apartementje gereserveerd hebben. We doen boodschappen en installeren ons . Grappig hoe je elkaar pas een paar dagen kent en prima vriendinnen blijkt te kunnen zijn.

De volgende dag komt er van uitslapen niets. Teveel gewend aan vroeg opstaan, zoek ik om acht uur de zonsopgang. Waar is west? Waar oost? Als ik uiteindelijk achterin het dorp omhoog klim is de zon al ruimschoots op en ook weer achter de wolken verdwenen. Op google maps zie ik pas dat Muxia op een landtong ligt. Dat verklaart dat zowel voor als achter het dorp de zee ligt. Een absurde ervaring. Ik geniet van de ruige, ronde en enorme stenen die bij eb blootkomen. Van de marktstalletjes die over diverse kleine straatjes verspreid liggen. Van de roodgekleurde deuren in oude vissershuizen en verweerde mini pakhuizen. Van de zilveren plekken in de zee als de zon even doorkomt. Van het ruw en hoog opspattende zeewater tegen de rotsen. Van alles geniet ik. 

's Middags gaan we met de auto rond de baai. De vuurtoren aan de overkant heeft onze nieuwsgierigheid gewekt. Van kleine eenvoudige vuurtorentjes  tot enorme, hoog op de rotsen, naar de hemelreikend zo hoog.  Het heet hier de Costa del Morte, de kust van de dood . Je vergaat hier makkelijk met je schip. Op elke punt is dan ook wel een torentje of enorme vuurtoren geplaatst. 

Terug in Muxia beklimmen we de enorme rots voor het dorp en kijken van grote hoogte terug naar waar we zojuist nog  waren. Indrukwekkend hoe de kerk Nuestra Senora de los Barcos op de punt van de rots gebouwd is. Beschermvrouwe voor de schepen. Binnen - we kunnen slechts door de tralies naar binnen kijken - hangen kunstig gemaakte bootjes naast het altaar.

De laatste avond in het appartementje gebruik ik om alle foto's te uploaden. De meiden gaan vroeg slapen want die vertrekken morgen met de trein van Santiago naar Malaga alvorens een week later naar Zuid Californië te vertrekken. Dat betekent vroeg opstaan om terug te rijden van Muxia naar Santiago en de huurauto terug te brengen. Ik ben om 4 uur nog steeds klaarwakker en sla dus een nacht over. Mn kop is te vol met beelden van de foto's, verhalen en indrukken. Om half zeven nemen we op het station van Santiago afscheid van elkaar en stap ik in een taxi naar het Monesterio Menor waar ik mn bagage in een kluis opgeslagen heb en waar ik de laatste nacht, vanavond dus, slaap. Laatste keer in een kil kamertje met een houten kruis boven mn hoofd. 

Nawoord.

En zo komt er een einde aan deze enorme belevenis, de Camino. De Ruta Via de la Plata en de Ruta Frances.  Ik heb genoten, gehuild, gelachen, gezongen, pijn gehad en vrienden gemaakt. Het is in geen woorden te vatten, maar ik ben ongelofelijk dankbaar dat ik - met mijn wrakke lijf en doorzettingsvermogen - dit heb kunnen doen. Fantastisch!!

Dank allereerst aan Paul Gerrits, die gelijktijdig met mij de Camino Portugues  liep, en me daarna vanuit Nederland dagelijks gesteund, beloond, geprezen en gemotiveerd heeft om door te gaan. Gracias querido  Paolo! Dank lieve schat! 🍷💋💪😍

En dank aan iedereen die op Faceboek en via mn blog me gevolgd en gesupport heeft. Zonder jullie was het een stuk moeilijker, zo niet onmogelijk geweest. Dank allemaal! 👣💪💚🧡💛

Aan Carla Schulz, mijn nicht in Sevilla, die me met haar  vriend de eerste dag met bagage naar  Guillena bracht waardoor ik kon beginnen met een onbelast lijf.. gracias Queridos!! 💋💪💋

Dank ook aan mn Spaanse vriendinnen Agueda, Gloria en Martina. Bij hen kon ik heerlijk een weekend bijkomen in Merida.  Gracias chicas, os quiero! Besitos!! 💋💋💋

Dank aan alle lieve vrienden onderweg: de Franse Catherina, Jean, Rogier en Joaquin, de in mijn ogen professionals.  Catharina heb ik weergezien in Santiago nadat ze de zware Ruta Sanabres gedaan had. Heerlijk samen gegeten en gekletst. Blijkt ze 75 jaar jong !!

Aan de Italiaanse  lieverds: de frele huppelkont  Gabriele, jong/vrolijk en gay  en Salvatore, de Italiaanse versie van mij als adhd-er.

Aan de Spaanse Javier die bloemendia's over mn wrakke lijf verspreidde om verlichting te geven en met wie ik menig opbouwend gesprek (voor hem deze keer :-) )  heb gevoerd. Hij haakte vroegtijdig af om een opleiding tot yoga instrukteur te volgen in Madrid.

Aan de enthousiaste Tamara 'Super Guay!' van twintig en haar collega Amparo van 38. Uit Valencia, geweldig enthousiast, direkt vriendinnen,  beiden werkzaam als winkeljuffrouw in een parfumerie zaak. Doen 'even" in 6 dagen het stuk vanaf Sarria :-) nog dagelijks whatsapp contact.

En dank ook aan de meiden Karen en Lyza, met wie ik de laatste dagen doorgebracht heb. Sois fenomenal! Beautifull people!!

En dan vergeet ik nog bijna mn kamergenoten-voor- een - nacht San Bernadete en Paulo, Uit Portugal. Notabene is Paulo geboren in Silves, waar ik in de jaren tachtig wekelijks boodschappen deed. Een eerste klas charmeur. Wat een  feest om samen met de Spanjaarden en hen ren avond door te zakken.. Obrigado Paulo y San Bernadete de Faro!! Bezinhos meus amores!!! 💋💋💋💋💋

En last but not least dank aan Erik, aan wie ik veel gedacht heb. Niet alleen omdat hij me financieel ondersteund heeft, maar veel meer  omdat zijn vrouw Nies in juni bij een tragisch ongeval om het leven gekomen is, nota bene op de Camino! Dit was doorslaggevend voor mij om van geen uitstel te willen weten. Ik zou haar camino afmaken, en wel NU. En dat heb ik gedaan.

Voor iedereen geldt: Nos veremos, seguramente, wij zien elkaar zeker weer, zoals op de camino, toen ik elke keer weer onverwacht voor jullie opdook omdat ik een bus genomen had.

🧡💛💚🧡💛💚🧡💛💚🧡💛💚💋

Que os vaya bien! Opdat het jullie allen goed gaat! Voor de laatste keer Buen Camino!! 👣 💪🙏💚💋