Etappe 25.3 Fonfria - Triacastela - Balsa

Verwachtingen. Of het nou om het weer gaat of over berghoogtes cq afdalingen, feit is dat je er geen peil op kunt trekken. Het is altijd anders. Gisteren liet ik me leiden door een hoogtekaartje in de app. Oh jee, een berg recht naar beneden! De volgende dag loop ik prachtige kronkelweggetjes af. De een wat steiler dan de ander, maar beslist niet zoals je met een slee een helling afglijdt. Holle weggetjes, met kanten die soms wel 3 meter hoog zijn. Daardoor zijn de enorme wortels van de al even enorm oude bomen zichtbaar. Een soort dwars doorsnede. Ik kan me zo voorstellen hoe het ontstaan is als ik de waterafvoer in het midden bekijk. Water heeft de weg door de eeuwen heen waarschijnlijk uitgehold.

De vergezichten zijn prachtig. Of het nou om mistwolken gaat die rond de bergen hangen, of de zon die plots het land in de diepte beschijnt, alles is schitterend. Ik voel me verliefd. 

Ik durf steeds sneller met kleine pasjes naar beneden te gaan en heb zelfs een paar keer gerend met stokken, meer een soort snelwandelen.

In het gehucht Pasantes staan appelbomen hoog boven het weggetje. De valappels  zijn veelal gespiest op het hekje erlangs. Ik hoop  op een verlaten huis met tuin en appelboom. Die komt zowaar. Met 4 appels en een zak walnoten - gekocht aan een tafeltje langs de weg a €1 - wordt mn rugzak al aardig zwaar . Concentreren en de rit afmaken. Het weer en de afdaling eisen hun tol: mn voeten voelen als zere klompen (artrose) en mn knieën doen zeer in de knieholte . In Triacastela hou ik halt, om half 12 een vino tinto graag en een pincho de tortilla por favor. Rode wijn met een stuk aardappel omelet. Na de wijn nog 2,5 km lopen is normaal geen punt. Maar als de eerste druppels gaan  vallen geneer ik me niet om een lift te vragen aan de bestuurder van JacoTrans, de organisatie die de bagage rondbrengt . Tien minuten later ben ik bij de herberg en wordt welkom geheten door een Nederlander.  Dat verhaal kopieer ik even van Faceboek:

" En dan ben ik opeens een oma die een verhaal van Pipi Langkous voorleest. Ik verbaas me nergens meer over ;-)
Toelichting: ik kom bij de herberg aan en spreek 'natuurlijk' Spaans met de eigenaar vd herberg die in de deuropening staat. "Ben je Hollands?" 
Lang verhaal kort: hij heeft  8 jaar geleden de camino gelopen en op de laatste dag zijn huidige Italiaanse vrouw tegengekomen. Zoals wel vaker gebeurt als je op reis bent, je wordt niet alleen verliefd op je vrouw maar ook op een huisje in een gehucht met 4 huizen en je begint een herberg voor pelgrims.

En zo zit ik in hun 'woonkamer' met rocketstove, Amerikaanse pelgrims bij het houtvuur die hun volgende route uitzoeken en ik zit samen met Georgina van 5 onder een dikke deken en probeer te schrijven. Ach, heerlijk, ik ben weer es in een andere wereld. Het wordt nu een beetje te gek om te schrijven omdat ik nu een deken over mn hoofd gegooid krijg en ik haar een lampje aan moet reiken. "Tentje een beetje open om te ademen" zegt ze en vleidt zich tegen me aan onder de dikke deken."