Etappe 22.2 eerste dag Ponferrada - 0 km

Het lachen lijkt me wel te zijn vergaan. Bloedserieus heb ik de volgende dagen gepland. Niet alleen omdat ik opeens te maken krijg met hostals die vol zijn, maar ook omdat ik mn bagage vooruit stuur. Dan moet je goed je route uitstippelen, anders ligt je rugzak straks 10 km verder dan waar je gestrand bent. Gelukkig ben ik redelijk kreatief - vriend Paul noemt het meer 'brutaal' -  en vind ik altijd wel een oplossing. 

Gisteren was een zware klimdag, maar ook overweldigend prachtig. Met die bergen om je heen, alsof er een grastapijt overheen gedrapeerd was. En soms het hoogste punt in de wolken, net watten. En daar loop je langs en tuurt soms in de diepte, waar je toppen van bomen ziet en een rivier vermoedt. 

Ik was behoorlijk bang dat ik het niet zou redden en had een foto van het taxinummer gemaakt. Niet wetend dat ik  nog -tig nummers in flitsende kleuren zou tegenkomen. Palen vol met stickers leken te roepen: bel ons, het wordt gevaarlijk! Maar dat werd het helemaal niet. Bij elke bocht dacht ik "nu..?"  Maar dan stapte ik weer prik-prik met mn stokken links en rechts zigzaggend naar beneden of juist weer even naar boven. Soms kreeg je opeens uitzicht tussen twee bergen: een dorp in de diepte. Kortom, een prachtig avontuur dat ik middels super concentratie tot een goed einde heb gebracht. Dat wil zeggen...

..de 3,7 km naar Molinaseca liep ik samen met Ruth over de carretera. Het was heet en al over tweeen. We zouden daar een taxi naar ons eindpunt Ponferrada nemen, als zij niet van mening veranderd was door een appje van een andere kennis. In mn eentje een taxi is best duur dus stelde ik voor te liften. Na wat hopeloze pogingen besloot ik het iets ludieker aan te pakken toen er een camper aankwam. Ik sprong nogal clownesk de weg op en maakte met veel grimassen duidelijk dat ze ons echt mee moesten nemen. De camper stopte. Wat waren het, Fransen? Italianen? Ik knipte mn button Frans aan op goed geluk. Raak! On y va! De zijdeur ging open en ik staote naar binnen. Tot mijn verbazing gebaarde Ruth dat ze niet meeging. Arm mens. De weg die we aflegden tot het dorp waar zij moest zijn was laaaaaang! Bocht na bocht slingerden we de berg af. Ik had zo met haar te doen. Waarom was ze nou niet ingestapt? Ik zal het nooit weten. Ik kende haar niet en had geen nummer. Ik hoop maar dat het goed gekomen is, maar ik vermoed dat ze nog wel twee uur heeft moeten lopen.

Ik daarentegen zat weer eens fris en fruitig op een bankje in Ponferrada - 11 km verderop -  te bekijken waar het hostal was. Tien minuten lopen! Ik bel desgevraagd op dat de reservering door kan gaan en giet eerst een koude cola naar binnen.

Voor het eerst een hotelkamer met bad en toilet! Ik had het dik verdiend.

Ps ik ben zoveel vergeten: het Cruz del Ferro bij zonsopgang, waar ik eigenlijk op mn knieen naartoe zou moeten  kruipen ( om kwart over acht 's ochtends)

En het kerkje in Riego de Ambros, waar ik een kettinkje met een jacobsschelpje kreeg, ter bescherming. Naar aanleiding van de rode kaars die ik kocht voor Nies en voor in de kerk aanstak.

En het schattige dorp Aceibo,  met allerliefste houten huisjes met verandas, met  daaraan geraniums in potten. Hoe ik daar op die berg  bijna was blijven hangen als mn rugzak niet al in Ponferrada was gedropt..