Counting down
8 september 2019 - Amsterdam, Nederland
Het is zondag, op dinsdagochtend vroeg vertrek naar Sevilla. De rugzak staat eindelijk definitief gepakt: 9,5 kg. En dat is precies waar ik me - terecht of onterecht - zorgen over maak. De behandeling van mijn schouder vorige week (kalk op de pezen verwijderen) heeft niet het gewenste effect gehad. Sterker nog: ik kan mn rechterarm nu helemaal niet meer optillen. Waarschijnlijk heb ik het aan mezelf te wijten. Een gezellige avond thuis met een goeie vriend, wijn, Sevillanas cd en ....Ole! Ole.. armen omhoog en Au! Hoe stom kan je zijn?! Enfin, morgen een tweede cortizon-injectie erin. Niet echt volgens het boekje maar nood breekt wetten, aldus de schouderspecialist. Om nog even door te gaan: het rechterbeen, mn toch al slechte, is niet blij met de hondenbeet en geneest TE langzaam. Hij is ook duidelijk gekneusd en dat loopt niet fijn.
Genoeg 😀. Ik doe het ermee. Ik heb er zin in om Spanje na zoveel jaar weer terug te zien, te horen, te ruiken.. De eerste herberg waar ik slaap staat meteen al in Triana, DE flamencowijk, waar alles stampt en zingt en waar alle emoties samenkomen. Ik ga mn stempel halen in de grote kathedraal van Sevilla en zijg daarna neer met rugzak bij het eerste de beste terras voor een manzanilla, oh nee, geen drank! 😉
De dag erna lopen naar Santiponce. Daar overnacht ik om overdag de ruïnes van Italica te zien. Daarmee heb ik de eerste track meteen al in 2en gedeeld.
En verder? Wat doe je als je gaat denken of piekeren onderweg? Kijken! Want als je kijkt denk je niet. Gisteren de proef op de som genomen, ik keek en keek naar de schitterende Mode tentoonstelling in het Amsterdams Museum. Geen moment gedacht aan schoudertrauma's, teveel kilo's of ik-kan-het-niet.
Dinsdagochtend om 4 uur brengt Rob de twee pelgrims naar Schiphol. Twee? Ja, huisvriend Paul gaat tegelijkertijd de camino lopen, alleen hij loopt in Portugal. We gaan het allemaal zien. Mm trouwe beer gaat mee dus ik ben nooit alleen. Ik hoop op lopen in stilte, van de weidse uitzichten en dorpjes genieten. Ik kijk uit naar de vele kloosters en kerken. Vamos ya! Buen Camino!
Niet Santiago maar de weg is het doel
(zeggen ze)
Ik vind je super dapper dat je dit avontuur aan gaat en ik ga je op de voet volgen 👣
Bonnie Manting
Haha, die beer, geweldig !
Ik heb er ook nog een voor je:
Je hoeft geen angst te hebben over de mogelijke beren op je pad, die beren zijn je pad.
Buen camino