32.1 O Pedrouzo- Lavacolla

Het zal de eerste keer worden dat ik ga kiezen voor slapen. Morgen wil ik top- genieten wat er nog te genieten is, want laatste dag. Dus nu keihard slapen. Morgen twee verhalen in 1.. beloofd 🙏😀

02:00 uur

De eerste - van zes ;-) - wake-up-calls om te piesen kan ik net zo goed gebruiken om verder te schrijven.

Het was droog en licht toen ik begon vanochtend. Nog even klaagde ik verder tijdens de koffie in het laatste cafe van O'Pedrouzo ,maar toen stapte ik godzijdank de natuur in. Een heus bos. Met bemodderde paden van de regen en bladeren in prachtige herfstkleuren. Even leek het of ik Duin- en Kruidberg ingelopen was, maar al gauw verschenen de huisjes van gestapeld leisteen weer, compleet met rokende schoorsteentjes, een plaatje.  Na een tweede cafe con leche begon het klimmen. Om mij heen veel geklets. Vooral Spaanse vrouwen die met hun mannen een dagje Santiago gingen doen. Ik had gezien hoe ze hun auto parkeerden en getooid in leggings met sportschoenen gehaaid op pad gingen. Razendsnel de berg op, daar was ik met mn vermoeide lijf best een beetje jaloers op. Het werd nu een kwestie van het juiste tempo te kiezen om ver genoeg van de achterblijvers te blijven en ver genoeg van hen die voor me liepen. Een heel gedoe eerlijk gezegd. Of ze onderweg opgelost waren of dat ik het eindelijk geaccepteerd had dat ik niet alleen liep, weet ik niet. Ik genoot weer ouderwets van een bult bemoste stenen, van een anderhalve meter dikke eucalyptusboom die tot de hemel reikte, van roodwitte paddestoelen en gele brem die geen brem is.

Tien kilometer lopen is niet veel, zeker niet als later blijkt dat het maar 8,5 is. Maar ik maak geen verschil tussen afstanden van 10, 15 of 20 kilometer. Steevast begin ik drie km voor het einde te zeuren dat het teveel is, dat ik moe ben, niet meer wil. Vrij belachelijk. Want het is nogal een verschil om bij 5,5 km te gaan zeuren of bij 16,5 km. Kortom, ik zie mensen zitten. Aha! Ik ben er! Niks niet, 5,5 km pas gelopen dame. Ik kon het niet geloven en vroeg aan een mannetje die de groententuin van de buren stond te bewonderen waar het door mij gezochte hotel wel was.

"No senora, nooooo.."  En hij wees naar de verte, nog zeker 2 kilometer.  Ik pakte mezelf aan, zei dat ik niet zo moest zeuren, dat ik op de Via de la Plata 24 km door de hitte had gestruind en dat ik gewoon moest lopen. Lopen kreng!

Het werd een lang pad langs een hek met ernstige vliegtuiggeluiden in de lucht. Aha! We ronden het vliegveld. Alles voor het goede doel dat ik sinds kort voor ogen heb: Santiago. En toen opeens was daar het dorp,  met op- en neergaande straten, moderne huizen en een net-niet-oude kerk. In het cafe onderaan de kerk werd ik sjagreinig bediend ( genoeg pelgrims gehad!!) . Dan naar het hotel. Volgens de app de enige mogelijkheid om te overnachten, dus gereserveerd. Kom ik de een na de andere herberg tegen. Weer een financiële  aderlating, hoewel nog steeds heel goedkoop vergeleken bij NL.  

Ik check in en plof direct  in het kleine badje. Patsssss! Al het water stroomt over de rand de badkamer in, duidelijk niet berekend op mijn volume . Later zal blijken dat het van de badkamer naar de tegelvloer van de slaapkamer is gelopen. Alles nat.  Ik het beneden opbiechten ten einde iets van een dweil te krijgen. De dame van de bar of gewoon van-alles, in keurig witte schortjas,  komt kijken wat er aan de hand is.  De tegelvloer staat onder. "Oh.. es pequena cosa.." Het is maar een klein dingetje. Ze pakt alles op wat voor handen is en troont me mee naar het verwarmingshok in de kelder. Daar gebiedt ze me alles aan de lijn te hangen.
 "Es nada. Una pequena cosa" herhaalt ze geruststellend.  
En ik was nog wel van plan mn rugzak voor 1x niet uit te pakken. Mislukt!  Zo langzamerhand vind ik het echt weer leuk worden.

Weer op straat, je gaat niet op zo'n kamertje zitten als de zon nog schijnt, zie ik drie vrouwen op het terras zitten. Ik herken ze. Drie dagen geleden kregen ze van mij op hun kop omdat ze langs de vangrail over de snelweg wilden gaan lopen. Eentje heeft een enorme gespiegelde bril op en lijkt precies op Janis Joplin. Ik ga desgevraagd bij ze zitten en in no time zitten we te gieren van het lachen om onze belevenissen. Als het koud wordt gaan we naarbinnen, bestellen eten en opeens heb ik er drie vriendinnen bij. Het kan snel gaan op de camino. Of ik met ze mee ga naar Finisterre, het einde van de wereld, 80 km verderop. De zee zien. Drie dagen met een huurauto. Ho ho ho, even nadenken nu. Van alles gereserveerd, gehoopt op weerzien van oude vrienden. Eerst maar es lopen morgen en aankomen op het plein voor de enorme kathedraal. Weird, raar..  benieuwd hoe dat gaat voelen.. of niet..