28.2 Portomarin-Palas de Rei, ik naar Ventas de Narron

De laatste loodjes. Ze zijn veel zwaarder dan de vorigen. Normaal heb ik al moeite met de laatste kilometets van een etappe. De hele dag doe ik het goed en met het eind in zicht geef ik het bijna op. Zuchten en steunen, bij wijze van spreken dan. We gaan het zien. Ik ben bij etappe 28 en Santiago is 32, ongeveer nog 78 km of zoiets.

In prachtige herfstkleuren ben ik vertrokken. Tegen de helling kleurden de wijnstokken geel, bruin, groen, oranje en rood. Daarna omhoog door een bos, ook al zo mooi. Ik presteerde het weer eens om iedereen voorbij te laten gaan. Eerlijk gezegd heel rustig, maar het zegt wel dat mn tempo flink daalde. Artrose in mn voet en enkel speelde op. Waarschijnlijk door het vochtige weer. 
Grappig,ik zag opeens geen km tellingen meer staan op de routepalen. Daarvoor in de plaats stond er 'C.Complentativo'. Oh jee, had ik me vergist? Was ik via een gezellige omweg de berg op gaan lopen? En moest ik nu gaan contempleren? Lakoniek struinde ik verder, pas-voor-pas, met de stokken als steun. Inmiddels deed de zon haar best en piepte regelmatig tussen de wolken uit. Ik nog rondspeuren naar een regenboog, want soms miezerde het even.

In de verte zag ik soms een wolk blauw plastic opduiken. Wapperende poncho's van de  Spaanse families uit Sanlucar de Barrameda, die gezamelijk de laatste 100 km doen. Inclusief eigen bezemwagen. Gisteravond had ik ze ontmoet in de keuken. Daar zaten ze met zn allen aan de langgerekte tafel met heel veel drank. "Christina! Aqui!' commandeerden ze me en schoven een stoel tussen hen in. Mn hete melk met honing die ik net gemaakt had voor het slapen gaan, werd robuust opzij geschoven en een glas werd gevuld met iets wat zowel rum kon zijn als ander bocht. Dikke ijsklont erop en een geproost barstte los.. de een schreeuwde nog harder dan de ander.Toen ik vertelde dat ik hun woonplaats kende, met het kerkje waarin een bootje, sprong de man naast mij op en begon middenin de keuken een flamencoroffel ten beste te geven. Ole! Anda! Dit ging wat worden! 
Even later komen mijn Portugese kamergenoten binnen. Eerst verbaasd,maar toen ook zij een glas in hun hand gedrukt kregen, was het 'feest' niet meer te houen. Enthousiast werden  over en weer sterke verhalen en grappen  over de tafel geschreeuwd. Het was een kabaal! De heren, " soy carpinterooooo!" namen daarbij het voortouw, de dames lachten alleen maar hard om alle slappe grappen.
En wij , 'pelgrims', schreeuwden net zo hard in ons gebrekkige Spaans mee. Om half twaalf taaiden we af en gingen op onze kamer nog even verder met serieuze onderwerpen. Voor zover je dat serieus kan noemen met zoveel drank op.

En vandaag mocht ik dus met dat lijf gaan stappen. Braaf heb ik dat gedaan. 12, 6 km. En nog genoten ook. En fotoos gemaakt.
En nu lig ik op een slaapzaaltje waar de mensen zich klaarmaken om naar bed te gaan. Overal hangen kleren en sokken. En het stinkt, want de man tegenover me heeft zn voeten met iets ingesmeerd. Daar ga ik zo meteen de Gambiaanse bambutuloo maar tegenover zetten. Goed idee ! :-)