27 Sarria-Portomarin, ik vanaf Ferreiros

De dag terugdenken is een hele tour. Hij is zo vol met belevenissen, mensen, indrukken, dat ik echt mn uiterste best moet doen om het terug te halen. Waar sliep ik? bijvoorbeeld.  Welke herberg? Dan gaat het heel langzaam dagen. Aj ja, het was donker, ik was al op voor de wekker om 6.45 uur afging. De slaapzaal was in een mum van tijd leeg. Iedereen vertrokken. En ik zat nog in het donker met mn WakaWaka temidden van de uitstalling op mn matras en op de grond. Dat het een half uur later allemaal in de grote rugzak zit verbaas ik me iedere keer weer over. Over de zwaarte heb ik het maar niet, het zit erin, klaar. Dan nog klaarzetten om te vervoeren. Enveloppe vragen bij de bar - juffrouw sjagrijnig want teveel Amerikanen willen uitgebreid ontbijt en ze is in haar eentje - op mn mobiel kijken waar ik de volgende avond slaap en het adres invullen. Geld in de enveloppe, vastmaken aan de rugzak en op naar het volgende onderwerp: ontbijt. Ik neem mn eigen ontbijt mee: yoghurt met appels die ik onderweg opgeraapt heb en  een mueslireep in stukjes.

En dan is het inmiddels licht aan het worden, even over half negen. Ik heb geen app of kaart bestudeerd. Niet gehinderd door enige kennis van de etappe ga ik op weg. Fletchas volgen is genoeg. 
Na ruim 1 km staat de mijlpaal langs de weg: 100 km naar Santiago. Beschilderd en beklad door ongetwijfeld blije pelgrims. 
Velen zijn echter ook pas begonnen in Sarria. Als je de laatste 100 km aflegt krijg je toch je Camino-diploma.
Het is heerlijk lopen, geen regen, alleen soms wat miezer. Jasje uit/jasje aan , maar gelukkig steeds minder.  
Het landschap verandert met de dag lijkt het wel. Zo loop je met je kop in de wolken, en zo tussen welvende groene weiden met koeien. Door dorpjes regelrecht uit een Breughel schilderij geknipt. Je hoeft hier geen goeie fotograaf te zijn om met je fotoos een of andere prijs te winnen. Makkie. Alles is zo fotogeniek, ik blijf knippen. Mijn ogen zien misschien wel meer details dan de doorsnee pelgrim. Ik leg dan ook de helft af per dag van wat zij doen en neem alle tijd.
Op driekwart loop ik een jong Spaans meisje achterop dat aan het stoeien is met haar poncho. "Doe toch uit dat ding, het regent niet"  en de basis voor een vriendschap gedurende de rest van de dag is gelegd.

"Super Guay!" roept ze enthousiast bij het volgende middeleeuwse dorpje. "Super Guay!" herhaal ik lachend. En zo volgen nog vele keren - we lopen samen op - dat we het gierend van het lachen samen uitroepen. Bij een koe die staat te piesen of een regenboog, gewoon iedere keer.
Bijna aan het eind van de etappe gaat de natuur het ons nog even moeilijk maken lijkt het wel. Een geillustreerd bord waarschuwt ons voor de afdaling: erg gevaarlijk. Ik heb al zoveel meegemaakt dat ik denk 'zien is geloven' en maak mn stokken alvast op maat, extra lang. Dat bleek dus niet onverdienstelijk. Met lengte 125 cm - het maximum- kon ik met moeite een gaatje onder me vinden om in te prikken zodat ik daarop leunend met enorme stappen de diepte kon overbruggen. Kop erbij houden, nooit overmoedig worden en niet bang zijn. Hoe lang het in werkelijkheid geduurd heeft, geen idee, maar het duurde lang, erg lang. Na iedere bocht hoopte je dat je er was. Toch had ik nog tijd voor humor. "Super guay!" riep ik achterom waar ik het Spaanse meisje vermoedde. "SUPER GUAY" galmde ze terug.
Eenmaal beneden bleek ze met haar oudere collega op stap te zijn. Ze wisten van geen herberg, want net begonnen voor de laatste 100 km, en gingen maar wat graag met mij mee. Ik had gereserveerd. De hele middag zij  we verder samen gebleven. Ik nodigde ze uit voor een drankje en even later zaten we te smullen van een menu. 
Dat is zo fantastisch op de camino, als je wil maak je in no time vrienden. Ik had me nogal afzijdig gehouden de laatste dagen. Het werd weer es tijd voor gezellig contact.  Amparo en Tamara, top meiden en lieverds! Wat was het leuk vandaag! Gracias hombre!